Ik weet het even niet

Wanneer ik dit schrijf is het zaterdag 5 maart. Inmiddels zijn we al weer een paar weken verder en een stuk dichter bij Pasen. Normaal gesproken zou ik hebben geschreven over de Veertigdagentijd en het opgaan naar Pasen. Maar nu, met de oorlog in Oekraïne, weet ik het even niet.

Op de tv zijn vrouwen en mannen die er verstand van moeten hebben in gesprek over de gevechten, over militaire strategieën en mensen, onder wie veel kinderen, op de vlucht. Ook noemen ze allemaal manieren waarop de oorlog zou kunnen verlopen; weinig van de mogelijkheden die ze noemen stemmen me optimistisch.

Maar toegegeven, wat ik ook zie op tv en om me heen is een inzamelingsactie voor Oekraïne. Een vriendin stuurde woensdag nog een appje met de vraag of er goederen bij haar konden worden gebracht, die vervolgens aan een Oekraïnse vriendin werden meegegeven. De kerken luiden de klokken voor vrede en in de dorpen en in de stad zoeken protestanten en katholieken elkaar op om samen te bidden voor vrede.

Het is een saamhorigheid die ook past bij de Veertigdagentijd. Wat extra's opzij leggen in geld en goederen voor mensen die niet veel hebben. Je eigen behoeften niet voorop zetten, maar bewuster met eten en drinken omgaan. Even wegstappen uit de drukte van alle dag en tijd nemen voor nadenken. En je twijfels en vragen voorleggen aan God in je gebed. En waar we meer dan ooit behoefte aan hebben is verlossing, een gang vanuit het donker naar het licht.

Het unieke van de Bijbel en ons geloof is, dat in welke situatie we ook terecht komen, we er altijd wel iets vinden om onze angst, vreugde of verdriet een plekje te geven. En vaak is het iets kleins, zoals het aansteken van een kaarsje en het bidden van een Weesgegroetje.

Zo gaan we ook dit jaar weer door de Veertigdagentijd op weg naar Pasen. Laten we dit meer dan ooit schouder aan schouder doen, met de vrede van Christus voor ogen. Ook als we het even niet zo goed weten.